หลังจากที่เราทั้งสองต่างก็เลิกกับแฟนกันมาสักพัก เราก็ได้มีการติดต่อ กลับมาพบกันอีกครั้ง ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทำทุกๆอย่างเหมือนที่ผ่านมา ไปเที่ยว ไปกันข้าว ไปสังสรรค์ ไปดูหนัง ด้วยกันตลอด ถึงจะเป็นเพื่อนแต่ ก็ ไม่ใช่แค่เพื่อน เหมือนวันนี้ที่เรานัดกันในกลุ่มเพื่อนที่จะไปนั่งร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งที่เรามักจะไปนั่งด้วยกันบ่อย ตอนนี้ฉันได้เดินทางมายังร้านแล้ว เห็นพวกนั่นนั่งอยู่ข้างบน มากัน3 คน เซน ไฟท์ และมีน ฉันเดินตรงไปยังพวกนั่น และก็มีรุ่นน้องผู้หญิงอีกคน ที่มาด้วยกัน ชื่อ แพรวา เราสั่งเครื่องดื่มเสร็จก็เลยเดินตรงมาที่โต๊ะ ที่พวกมันนั่งอยู่

“มานั่งข้างๆสิ..” มีนพูดขึ้นหลังจากที่ฉันทำท่าจะนั่งข้างไฟต์

“อืม..”  

      ฉันก็เลยต้องเดินมานั่งข้างๆมามีน เขายังเหมือนเดิมแบบนี้ตลอดที่เจอ ต่อให้เราไม่เจอกันเป็นปีหรือหลายเดือนแล้ว กลับมาพบกันอีกครั้ง ก็ยังทำตัวให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวได้ตลอด เขารู้มาตลอดว่าฉันรู้สึกยังไง สายตาของเขามองมาที่ฉันตลอด จนคนอื่นๆ อดแซวไม่ได้ แต่เราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็รู้ๆกันทั้งหมด ว่าเราทั้งสองคนนั่น ไม่ใช่แค่เพื่อน กันจริงซะหน่อย บางครั้งก็แอบคิดนะว่าเขาอาจจะรู้สึกอะไรกับเราบ้าง แต่ในบางครั้งก็เหมือนเขา ไม่ได้คิดอะไรกับเราจริงๆ

“วันนี้พวกมึงไปไหนกันป่าว”  ไฟท์พูดขึ้น หลังจากที่เราก็นั่งคุยอะไรกันไปเรื่อย

“ไม่มีวะ” เซน

“ไม่มี” มีน

 “ไม่อะ ทำไมมีไร ” ฉันพูดขึ้น ด้วยเช่นกัน

“หนังเข้าใหม่…..ไปดูกันมั้ย”

“ไป!!!!..”

     เกือบทุกคนตอบกันอย่างพร้อมใจ เพราะเราชอบไปดูหนังด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียน มัธยมด้วยกัน โดดเรียนด้วยกัน ไปเที่ยวกันประจำ เด็กดื้อกันเลยก็ว่าได้ แต่มีแพรวาที่ต้องกลับก่อนเพราะมีธุระกับที่บ้านเลยต้องขอตัวกลับไปก่อน จนเหลือเพียง พวกฉัน4 คน ฉันจึกได้ทำการจัดแจงการจองรอบหนังให้พวกคุณชาย เพราะมันเป็นหน้าที่ประจำที่ฉันรับมอบหมายมาตลอด เลยองบัตรตั๋วหนังผ่าน Application หนึ่ง แล้วเรา ก็นั่งเล่นรอเวลาหนังเข้าฉาย ระหว่างนั่น เราสองก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกันมาก จะมองหน้ากันเป็นส่วนมากซะมากกว่า นาแล้วนะที่เราไม่ได้มองหน้ากันแบบนี้ เขายังคงเหมือนเดิม เหมือนวันแรกๆที่เราได้เจอ ตั้งแต่คิ้ว ตา จมูก ปาก และลักยิ้ม ที่เรามีเหมือนกัน เหมือนเรานัดกันใส่เสื้อผ้ามา เพราะพวกเราใส่เสื้อสีขาวเหมือนกันหมดเลย เขาอยู่ในเสื้อเชิตสีขาวแขนยาว กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่แสนคุ้นเคย ที่ถ้าอยู่ใกล้ๆ มักทำให้ใจเต้นแรงเสมอ

“ไปกันเถอะ….จะได้เวลาหนังแล้ว”

“อืม…”

       หลังจากนั่งเราก็ออกจากร้านแล้วไปที่รถมีน ซึ่งมันให้ฉันนั่งข้างคนขับ ที่มีนขับ มันจึกทำให้รู้สึกขัดๆ เขินๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยชินได้เลย

“คาดเข็มขัดด้วยสิ..”

“รู้ล…..”

    พูดยังไม่ทันจบประโยคเขาก็โน้มตัวมาคาดให้ฉัน เหมือนแกล้งกันเลย เขาขยับหน้ามาใกล้ฉันมากจนแบบ รู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าที่แทบเหมือนจะระอุ เป็นภูเขาไฟอยู่แล้ว ทั้งๆที่มีเพื่อนนั่งอยู่ข้างหลังแท้ๆ แล้วก็ถูกแซวเป็นที่เรียบร้อย

“ไซท์คาดเข็มขัดให้เขาหน่อยสิ”

“ได้สิตัวเอง…….”

“ไอ้@$@#%$#%”

    หลังจากที่มีด่าพวกนั่นกลับ เพราะแซวพวกเรา ฉันก็ทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งๆ ที่รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็เหมือนจะรู้สึกเขินไปหมด จนมาถึงที่โรงหนัง ฉันกันนั่งข้างมีน แล้วเขาก็ถือถังป๊อบคอร์นไว้และฉันกับเขาเราก็นั่งดูด้วยกัน บางครั้งเขาก็จะมีแบบ ก้มลงมากระซิบข้างๆหูแบบที่ให้ฉันเขิน จนแทบจะดูหนังไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว 

     หลังจากที่หนังจบ ฉันก็เดินนำมารอที่รถกับมีน 2 คน พวกไฟท์กับเซนแวะไปซื้อของ จนเหลือเรา2 คนที่นั่งรออยู่บนรถ ระหว่างที่เรารอ ฉันก็นั่งเล่น โทรศัพท์มือถือรอ เราก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกกัน มา จนกระทั่ง

“คิดถึงมึงนะ…”

“อะ…..”

    ยังพูดไม่ทันจบคำ เขาก็หันมาหอมแก้มฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย  แล้วเป็นจังหวะที่พวกนั่นก็มาถึงรถพอดี แต่ไม่ได้พูดอะไร จนเขามาส่งฉันถึงที่บ้าน

“ขอบคุณ….ขับรถดีๆนะ”

“เจอกัน…”

      พูดจบเขาก็สบตากับฉัน แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านมาก่อนที่จะออกอาการเขินให้เขาเห็น เขายังเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อจิตใจฉันเสมอ มันเป็นรักครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ฉันได้รู้สึกชอบเขาเป็นคนแรก ก่อนที่จะมีแฟนซะอีก แต่เราก็ไม่สามารถคบกับได้ เราจึงต้องมีความสัมพันธ์ที่ ไม่ใช่แค่เพื่อนกันแบบนี้ต่อไป เขาทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแบบนี้ทุกครั้ง ไว้ว่าจะตอนข้ามถนน ที่เขารู้ว่าฉันข้ามถนนไม่เป็นเขาก็จะเดินให้ช้าลงแล้วเดินข้ามไปพร้อมกัน มันเป็นการกระทำที่ ต่อให้ไม่ได้แสดงออกตรงๆ แต่ก็ทำให้เรารับรู้ความรู้สึกนั่นได้ ฉันอาจจะบ้าที่รู้สึกมากไปเอง แต่มันเกินจุดที่ฉันจะปฏิเสธแล้ว ว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนธรรมดากัน