สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ปล่อยให้ฉันไปหาพี่ปอน แล้วก็อยู่กับเขา แล้วก็ห้ามจับโทรศัพท์เลยเด็ดขาด ไม่งั้นอวตาลจะเข้าร่างอีก เขาพาขับรถเล่นไปเรื่อยๆ นี่มันเป็นความสุขจริงๆ หรือ ความสุขจอมปลอม แต่ฉันกลับรู้สึกหิวเพราะตอนเย็นยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วท้องไม่รักดี ก็ดันร้องขึ้นมาเสียงดัง

จ๊อกกกก เขินหน้าแดงเลยก็ว่าได้

“หิวหรอ….”

“อือ….”

    แล้วเขาก็ไม่ได้พูอะไร เพียงขับรถออกไป เรื่อย แต่ก็กลับมายังสถานที่ ที่เราคุ้นตา แล้วก็มาหยุดที่ร้านต้มเลือดหมูเจ้าประจำที่พวกเราชอบกินกัน แต่วันนี้เรามากันสองคน เขาไม่ได้ใจดีกันฉันตลอดหรอก แต่เขาจะดีกับฉันเมื่อเวลามาประโยชน์ ฟังแล้วก็ตลกดี ที่ทำไมฉันถึงยังมีความสุขกับ ความสุขจอมปลอมแบบนี้อยู่ ฉันยังรักเขาอยู่และรักมาตลอด แต่เขาเองต่างหากที่ไม่ได้รักฉัน เมื่อไหร่วันไหนที่ฉันจะเข้มแข็งพอที่จะออกไปจากชีวิตของเขา พอกินข้าวกันเสร็จ เราก็ได้เดินทางกลับกัน เขาก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน

“ลงมาตามทำไม….”

“ก็ไปนอนไง”

“ทำไมไม่กลับบ้านละ”

“มันดึกแล้วไม่เห็นหรอ”

“อย่ามาทำพูดปกติก็ดึกป่ะ”

“ไม่อยากขับรถคนเดียว จะเข้ามั้ยบ้านอ่ะ หรือจะไปด้วย ”

“เออๆ เข้า..”

    คนอะไรเอาแต่ใจจริงๆ สรุปก็เถียงแพ้ตลอด เพราะคนมันเอาแต่ใจต้องคอยตามใจตลอด วันนี้เป็นวันที่พ่อ กับ แม่ กลับไปบ้านยายพอดี เลย ไม่มีใครอยู่ จะได้ไม่ต้องคอยตำคำถามด้วย

“นอนห้องฉันนะ…”

“เดี๋ยวจะไปนอนห้องแม่”

“ทำไมไม่นอนด้วยกันหละ ”

“ไม่อ่ะ ไม่อยากยุ่งด้วย”

“ไม่อยากยุ่งจริงหรอ”

“เออ”

“นอนด้วยกันนี่แหละ แอร์มันหนาว”

    พูดยังไม่ทันจบเขาก็ล็อกตัวฉันไว้ แล้วก็ไม่ให้ออกไปนอกห้อง แล้วก็ปิดไฟ เข้านอนกัน

เช้าวันต่อมา…….

  เขายังคงนอนกอดฉันไว้อยู่ มันเป็นเช้าที่มีความสุขนะ ถึงจะแค่นิดนึงก็ยังดี ความใจอ่อนของฉันเองทำให้ตัวเองเจ็บเอง ถ้านี่เป็นครั้งสุดท้ายกับ ความสุขจอมปลอม ก็ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆสักที

“ตื่น…. จะกลับตอนไหนเช้าแล้วนะ”

“อืมมมมม…”

“เช้าแล้ว ไม่ไปทำงานหรือไง”

“ขออีก 5 นาทีนะ”  

        ว่าแล้วเขาก็กระชับอ้อมกอดฉันไว้แล้วก็หลับต่อ ฉันก็เลย หลับตามเค้าไปอีกรอบ เขากระชับอ้อมกอดที่รู้สึกว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน ทำไมคน คนนี้ถึงมีอิทธิพลต่อฉันเหลือเกิน มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเราไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้

    พอตกสายเขาก็ตื่นขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน ที่ร้านส่วนฉันเข้างานเที่ยง การนอนมองเขาถ้าได้มองนานๆกว่านี้จะเป็นยังไงกันนะ ส่วนสูงที่น่าจะสูงประมาณ185 ซม. น้ำหนักที่พอดีกับหุ่นของเขา แอบมีกล้ามเนื้อแต่ไม่ได้ดูมากไป ใบหน้า ตา จมูก ปาก และลักยิ้ม ที่ฉันชอบที่สุด

“จะกลับแล้วหรอ…” ฉันถามในสภาพที่งัวเงียขันสุด รู้สึกอ่อนเพลียมากจริง ที่ต้องสู้รบ กับเสือร้ายแบบเขา

“อืมจะกลับแล้ว..คิดถึงหรอ”

“ป่าวซะหน่อย…..”

       พูดจบเหมือนเขาตั้งใจจะแกล้งกันชัดๆ เขาเข้ามาคร่อมบนตัวแล้วมองหน้าฉัน แล้วจ้องเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนจมูกเราจะชนกันอยู่แล้ววว  เขาทำให้ฉันไม่กล้าแม้จะขยับตัวเองหรือ แม้แต่จะมองหน้า

“จะทำอะไร…”

“ป่าวนะยังไม่ได้ทำอะไรเลย…..หรืออยากให้ทำกันนะ ”

      พูดจบเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย จนลมหายใจเขารดที่ต้นคอฉัน แล้วคลอเคลีย ขึ้นมาที่แก้ม หน้าผาก จมูก และปาก เขาจูบเบาๆ แล้วถอนออก แต่หารู้ไม่ตอนนี้จิตใจฉันกระเจิงไปหมดแล้ว เขาชอบแกล้งฉันแบบนี้ตลอด

“พะ…พอได้แล้ว ไม่ไปทำงานหรือไง”

“ตอนแรกว่าจะไป… ตอนนี้ไม่อยากไปแล้ว….”

พูดจบเขาก็ก้มลงมาประกบริมผีปากฉันเพื่อไม่ต้องพูดต่อ ฉันรักสัมผัสนี้ ที่หวานนิ่ม ละมุน ทำให้ใจฉันไปไหนไม่ได้จริงๆ ฉันรักเขาจริงๆ แต่ในอีกมุมที่รู้สึกว่าหัวใจฉันนั้นมันเจ็บเหลือเกิน เพราะตอนนี้ฉันเองเป็นเหมือนแค่ทางผ่านของเขาเท่านั่นเอง ไม่ได้มีความพิเศษอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ฉันอยากพูดว่าฉันรักเขารักมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้เพราะหลายเหตุผลที่มันเป็นไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจริง

       เที่ยงวันหลังจากที่เขาไปฉันก็นอนหลับต่อ แล้วก็รอไปทำงาน ในหัววนเวียนคิดแต่เรื่องของฉันกับเขา ไม่มีสมาธิเลย แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกัน แล้วฉันกับพี่ปอนก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีก เขายังจะวนเวียนอยู่ในชีวิตฉันได้อีกนานแค่ไหนกัน จะเป็นไปได้ไหมถ้าเรื่องระหว่างฉันกับเขามันจะไปได้ดีมากกว่านี้

กริ๊งงงงงง (เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น)

‘ว่าไงแก…’

‘รู้เรื่องหรือยัง’

‘เรื่องอะไร’

‘ที่เรื่องแกกับมีน มีคนรู้เยอะแล้วนะ’

‘มันทำไรได้หละ เดียวคนก็เลิกพูด คงคิดแค่แบบ one night stand ทั่วไปแหละ ช่างมันเถอะ’

‘แกโอเค ใช่มั้ย’

‘อือ โอเคอยู่แหละ ’

‘หลังจากนี้คงไม่ค่อยได้เจอกันแล้วแหละ’

‘อืมๆ ไว้ว่างเดี๋ยวแวะไปหาที่บ้านนะ’

‘โอเคแก ขอบคุณนะ ’

‘โอเค’

      น่าตลกดีนะชีวิตฉัน อยากเข้มแข็งแต่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องน้ำคนเดียว ฉันไม่อยากให้ใครรับรู้และมาเป็นห่วงเพราะเรื่องแค่นี้หรอก ถ้าในวันนี้เขาไม่แคร์ฉัน ฉันก็จะทำให้ได้แบบที่เขาทำด้วยเหมือนกัน