“ค่า…สวัสดีค่ะผู้จัดการ มีอะไรหรือป่าวคะ?”

“เอ่อ….คือแบบนี้นะฟ้า พี่เรื่องจะบอกฟ้า”

“แหมพี่ พูดซะน่ากลัวเชียว 5555 มีอะไรหรอคะ”

“คือ.. ”

“…”

“…ฟ้าก็รู้ใช่มั้ยว่าที่ร้านเราช่วงนี้ค่าใช้จ่ายมันเยอะ แล้วก็คนเข้าร้านช่วงนี้ก็น้อยลงจากเมื่อก่อน” “คือพี่กำลังจะบอกฟ้าว่า…”

“อือ…ฟ้าพี่พี่จำเป็นต้องทำแบบนี้ พี่แพนเค้าบอกให้จ้างคนในร้านออกสองคนนะ แล้วเค้าเลือกฟ้า กับน้ำหวานออก”

 “….”

       หญฺิงสาวทำเพียงฟังอยู่เฉยๆอย่างเงียบๆ เพราะรู้สึกพยายามกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ เธอเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากและรักงานในร้านคาเฟ่มาก

 “เอ่อ…ฟ้าฟังอยู่หรือป่าว…ฟ้าใส”

 “อ่อค่ะ…ฟังอยู่ค่ะพี่ ไม่เป็นไรฟ้าเข้าใจ”

 “อือ โอเคนะฟ้าสู้ พี่เชื่อว่าฟ้าเก่ง พี่ต้องไปแล้ว หมดเวลาเบรคพี่แล้ว”

 “ค่ะ…สวัสดีค่ะ”

        อะไรกันเนี้ยความรู้สึกเหมือนโลกจะแตกนี่ เราต้องตกงานจริงๆหรอก งานที่ฉันรักในเวลานี้ ฉันกลายเป็นคนว่างงานไปแล้ว ‘แม่ขา แม่ช่วยฟ้าด้วย ฟ้าจะทำยังไงดี’ หญิงสาวคิดถึงผู้เป็นแม่ที่จากเธอไปเมื่อ5ปีก่อน หญิงสาวรู้สึกถึงความสูญเสียสิ่งที่รักและสิ่งที่สำคัญ ……ตลอด 1 เดือนที่ผ่านของหญิงสาวที่ทั้งเรียนหนักช่วงท้ายนี้กับต้องหางานใหม่ทำ เพื่อเลี้ยงตัวเองไปด้วย แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้งานในเวลารวดเร็ว เธอต่างไปส่งใบสมัครมาหลายที่แต่ ก็ยังไม่เห็นแวว ซึ่งเงินเดือนที่เจ้าร้านเก่าให้ค่าชดเชยมา ก็เริ่มกร่อนลงเรื่อย  

“นี่ฟ้าเป็นไงบ้างเรื่องงาน หาใหม่ได้หรือยัง”

ส้มหวานเพื่อนคนสนิททักถามอย่างเป็นห่วง เธอเป็นเพื่อนทีสำคัญที่สุดของฉันเลยก็ว่าได้ ค่อยช่วยใยหลายเรื่องตลอดที่รู้จักกันมา

“ยังเลยแก ลองไปสมัครมาหลายที่แล้วแต่เค้ายังไม่เรียกตัวเลย”

“ให้ฉันช่วยแกมั้ย”

“ช่วย? …ยังไงหรอ”

“คือ เมื่อ4วันก่อน พี่ที่รู้จักฉันเค้าเปิดร้านกาแฟอยู่และ พนักงานเกิดลาออกไป คนขาดพอดี สนใจมั้ย”

“จริงหรอแก!! เอาสิๆ ฉันสนใจ”

หญิงสาวพูดด้วยความดีใจ จึงโอมกอดเพื่อนรัก

“โอเคงั้นเย็นนี้แกไปที่ร้านพี่ฟ้อนกันฉันนะ”

“โอเค รักแกที่สุดเลยยยยยยย”  

       ช่วงตกเย็นที่ฟ้าใสและส้มหวาน เดินทางไปยัง cabaire cafe ของพี่ชายที่ส้มหวานรู้จักมาตั้งแต่เด็ก ที่กำลังจะเป็นที่ทำ งานใหม่ของฉัน หญิงสาวสองคนเดินเข้ามายังในร้าน ที่เป็นการตกแต่งแบบการจัดสรรมาอย่างดี สีร้านเป็นโทนข้าว ดำ สไตล์เก๋ๆ แค่ภายนอกร้าน และภายในร้านเธอก็ดูจะชอบและถูกใจมาก เป็นการสร้างแรงบรรดาลใจร้านนั่นให้กับเธอเลย ในขณะที่นั่งร้านพี่ชายเจ้าของร้าน สาวทั้งสองก็พูดคุยกันตามประสา

“ไง…ตัวแสบ”

        ชายหนุ่มผู้มาเยือนหาหญิงสาวทั้งสองได้เอ่ยทักคนตัวเล็กที่เป็นเพื่อนของเธอ คนๆนี้ เป็นคนที่จัดว่าหล่อเลยที่เดียว ส่วนสูงประมาณ184ได้ หุ่นกำลังดีไม่ผอมแห้ง ดูจากภายนอกก็ดูเป็นคนที่ข่อนข้างรักสุขภาพพอดู มองภายนอกจัดว่าดูดีมากกกกก ผิวขาวอมชมพู ส่วนเรื่องหน้าตานี่ไปเป็นดาราได้สบายๆเลยที่เดียว รูปหน้าทรงไข่ คิวหน้าเข้าทรง ตาคมสีน้ำตาล ปากหยักสวยได้รูป ติดคล้ำนิดๆ มาจากการสูบบุหรี่ บ่งบอกความเป็นลูกครึ่งไปทางเอเชีย

“สวัสดีคะพี่เฟรม…เอ่อนี่ค่ะเพื่อนส้มที่โทรมาบอกพี่ว่าจะมาสมัครงานกับพี่ ชื่อฟ้าใส ส่วนนี่พี่เฟรมเจ้าของร้านนี้” เพื่อนสาวจัดแจงแนะนำ คนสองคนให้รู้จักกัน

 “สะ…สวัสดีค่ะ”

 “ครับ พร้อมเรื่องงานวันไหนดีละเรา”

             ฝ่ายทางพี่เฟรม ก็เลยเปิดประเด็นเรื่องงานต่อเลย ในทางด้านของเฟรมเองก็รู้สึกถูกใจสาวคนนี้ไม่ใช่น้อย ตัวค่อนข้างเล็กสูงประมาณ1 ไม่เกินนี้ หุ่นจัดว่าดีเลย รวมทั้งส่วนสัดของร่างกาย ใบหน้ารูปไข่แสนหวานน่ากิน รวมๆคือน่ารัก น่าขย้ำ มองยังไงก็ไม่เบื่อ แค่คิดในใจชายหนุ่มก็มีความสุข

“ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีค่ะ และแต่จะสะดวกเลยค่ะ”

“งั้นเอาเป็น พรุ่งนี้เลยละกันคนขาด งานเยอะหน่อยนะน้ำฟ้า”

“เอ่อ เรียกฟ้าเฉยๆก็ได้ค่ะคุณเฟรม”

“ตั้งแต่นี้ไปเรียนพี่เฟรมเหมือนยัยส้มก็ได้”

 ชายหนุ่มพูดไปแล้วยิ้มหวานให้น้ำฟ้า เธอก็ยิ้มกลับแต่ไม่ทันได้เอะใจว่าเธอนั้นได้เป็นที่หมายตายของเสือร้ายอย่างเค้าเข้าแล้ว

“แหมๆ พี่เฟรมขาาา เพื่อนน้องคนนะคะ ไม่ใช่ขนมหวานจัดใส่จาน มองหวานเยิ้มขนาดนั่น55555”

ส้มหวานพูดติดตลก แต่ก็แค่แหย่ๆเล่น ทำให้เพื่อนสาวอย่างน้ำฟ้าถึงกับเขินอายน่าแดงเลยที่เดียว5555555555

“ยัยส้มบ้านี่” น้ำฟ้ากระซิบว่าเพื่อนสาวที่เอ่ยแซวเธอ

“เรานี่ พูดอะไรเดียวเพื่อนเราก็กลัวพี่หมดกันพอดี”

            ชายหนุ่มตอบอย่างคารมดี เอาจริงเค้าก็อยากจะกินเธอจริงๆนั่นแหละ ไม่รู้ทำไม แค่มองแล้วอยากอยู่ใกล้แล้วฟัดหญิงสาวให้หน่ำใจทีเดียว โดยปกติ คนแบบเฟรมจะเสือร้าย ที่ล่าเหยื่อแบบให้เหยื่อเข้ามาหาใกล้แล้วจัดการ แต่กันน้ำฟ้านี่ไม่ใช่เลย เข้ากลับเป็นฝ่ายที่เข้ามาหาเธอก่อน หลังจากที่คุยรายละเอียดเรื่องของงานกัน ส้มหวานก็มีธุระด่วนจากทางบ้านเลย ต้องบอกเพื่อนสาวและพี่ชายของเธอเพื่อกลับก่อน

“แกกลับเองได้นะฟ้าฉันไม่อยากให้แกกลับเองเลย”

“กลับได้สิแก ฉันโตแล้วนะ ไม่ต้องห่วงหรอก แกก็กลับดีๆนะ”

“โอเค ดูแลตัวเองดีๆด้วยตอนกลับ”

“ได้ค่ะคุณแม่ส้มหวานนน ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะยะ”

“บายย”

            โดนเมื่อก่อนที่ทำงานเก่าของน้ำฟ้าอยู่ใกล้ๆ คอนโดของเธอ คอนโดที่เธอพักอาศัยเป็นสมบัติที่เธอของพ่อเธออกมาอยู่เพราะเธอไม่อยากอยู่บ้านกับแม่เลี้ยง ซึ่งเธอเองก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเพราะเรื่องค่าใช้จ่ายของพ่อเธอ ยัยแม่เลี้ยงจะเป็นคนจัดแจง ซึ่งแม่เลี้ยงเองก็ไม่ค่อยชอบน้ำฟ้า เรื่องค่าใช้จ่ายของน้ำฟ้าที่ให้มาจึงไม่พอแก่การที่เธอใช้ในชีวิตประจำวัน

หญิงสาวเดินกลับเข้ามาคุยรายละเอียดต่อกับชายหนุ่มต่อ เค้าก็ให้เธออยู่ต่อเพื่อศึกษาดูงานที่เธอต้องปฏิบัติในวันพรุ่งนี้ จวนปิดร้าน เธอจึงเดินทางกลับที่พัก เดินมายืนอยู่บริเวณหน้าร้านเพื่อรอรถ ขณะที่เห็นรถหรูสีดำคันงามมาจอดเทียบตรงที่เธอยืนอยู่

“กลับบ้านยังไงหละเรานะ” เค้าคนนั้นคือ คุณเฟรมเจ้านายของเธอเอง

“เอ่อ…คือรอรถประจำทางนะค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักคงมา”

“พักอยู่แถวไหน” “แถวถนนxxxx ค่ะ”

“ทางกลับบ้านฉันพอดี ขึ้นรถมาสิเดี๋ยวไปส่ง”

“เอ่อคือว่า….”

“ขึ้นมาเถอะน่า เร็วๆ” ชายหนุ่มออกคำสั่งแบบเริ่มงุดงิด

“คะ…ค่ะ”

………………….40นาที…………………..

“ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะ ขับรถดีๆค่ะ”

ชายหนุ่มเพียงยิ้มพยักหน้ารับแล้วขับรถออกไป ในขณะที่หญิงสาวนั่งรถเจ้านายเธอเองรู้สึกถึงความเกร็งต่อเจ้านายมาก ทั้งหล่อแถวใจดีอีก ขอให้ งานใหม่ของฉัน ผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ เธอนั่งนึกใจขณะเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง พร้อมทั้งหน้าแดง ใจเต้นแรงอีกต่างหาก เธอรู้สึกชอบเจ้านายของเธอจัง ‘คุณเฟรม’ เพียงเอ่ยเรียกชายหนุ่มอยู่ในใจ พร้อมกับปิดไฟเข้านอน