ทำไงดีพี่เฟรมเอาแต่มองฉันจนทำไรไม่ถูก ระหว่างทางกลับไปส่งฉัน เราก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรกันเลย ฉันเองก็รู้สึกใจเต้นแปลกๆ กลายเป็น ความรู้สึกที่แปลกออกไป เพราะไม่เคยมีใครมาทำดีด้วยขนาดนี้เลย นี่ฉันแอบชอบพี่เค้าหรือป่าวนะ

“ขอบคุณค่ะ ที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆนะคะ”

“อืม…”

จากนั่นฉันก็เดินขึ้นห้องแต่ใครจะไปรู้หละว่า เรื่องวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น ที่ใจ และกายแล้ว ประเด็นตอนนี้คือฉันหาคีย์การ์ดห้องไม่เจอ แล้วนี่ก็มืดแล้วด้วย ยัยส้มก็ไม่กลับห้อง ลองโทรไปถามอีกรอบดีมั้ย

ว่าแล้วฉันก็ต่อสายหาเพื่อนสายอย่างไวเลย …

‘ว่าไงค่ะ คุณเพื่อน…’

‘แก คีย์การ์ดฉันหายไปไหนไม่รู้ เข้าห้องไม่ได้’

‘…เดี๋ยวนะแก ฉันลองหาดูที่ฉันก่อน’

‘….’

‘ มันอยู่ที่ฉันทั้งสองอันเลยวะ ฉันลืมนึกว่าของฉัน ทำไงดีละ’

‘แกจะกลับมาเมื่อไหร่นะ’

‘ฉันยังไม่รู้เลย คอยดูงานแทนป๊า กับม๊า แล้วจะให้วนไปนอนที่คอนโดนก็ไกล คงอีกสักพักเลยแหละ’

‘ตายแล้ว จะทำไงดีหละ’

‘เอางี้นะ แกลงมา รอข้างล่าง เดี๋ยวจะมีคนมารับแก’

‘ใครจะมารับฉัน? ‘

‘เออน่า ลงมารอเถอะ ‘

‘อือ โอเค…’

จากนั่นก็หิ้วร่างกายตัวเองลงมาข้างล่าง แล้วพอมองไป รอบๆกลับเห็นคนๆนึง ยืนพิงรถอยู่ เหมือนรอใครสักคน แต่เค้าเป็นคนที่ฉันรู้จักซะด้วย เดี๋ยวนะ หวังว่า ความรู้สึกที่แปลกออกไป คงจะไม่ใช่แบบที่ฉันคิดใช่มั้ยเนี้ย ยัยเพื่อนบ้า….

“….อ่าวลงมาแล้วหรอ” พี่เฟรมเอ่ยทัก ทันทีที่เห็นฉันลงมา

“ค่ะ พี่เฟรมยังไม่กลับหรอคะ?” เหมือนจะรู้แล้วแต่แกล้งทำไม่รู้ก่อนแล้วกัน ฉันจะทำไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีหละ “

“ก็ส้มโทรมาบอกพี่พอดี พี่เลยวนรถกลับมา”

“แต่หนูว่ามันคงไม่เหมาะมั้งคะ”

“ไม่ต้องห่วงพี่โทรบอกแม่บ้าน ให้เตรียมห้องไว้ให้แล้ว ไปเถอะดึกแล้ว”

“…..เอ่อคืออ”

“ขึ้นมาเถอะน่า…”

“ค่ะ…”

ใจจะวายพอดี นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ แล้วฉันจะทำตัวยังไงดี เพื่อนตัวแสบ!!!!

Fhaaa : ทำไมแกไม่บอกว่าเป็นพี่เฟรม…!!!

Somsomm: ก็เจอกันละนี่แกจะบ่นฉันทำไม

Fhaaa : แกจะให้ฉันไม่นอนที่บ้านเค้าแบบนั้นไม่ได้ มันไม่เหมาะสม

Somsomm: เอาน่า….เชื่อฉันเถอะ มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดตอนนี้ละ

Fhaaa: ฝากไว้ก่อนนะ กลับมาฉันจะคิดบัญชีกับแก

นี่ฉันอยู่กับพี่เค้า ทำไมมีแต่เรื่ิองน่าอายทั้งนั่นเลย เห้อ เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันนน
ระหว่างที่นั่งรถมาเรื่องก็ได้มาถึงบ้านหลังใหญ่มากกก มันคือบ้านพี่เฟรมนั่นเอง

“ถึงแล้ว เดี๋ยวพี่ให้คนนำทางไปห้องนะ นี่ป้านวล เป็นคนคอยดูแลบ้านนี้ มีอะไรก็บอกป้าเค้านะ “

“สวัสดีค่ะ ป้านวล”

“สวัสดีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

ฉันเดินตามป้านวล มายังอยู่ที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง

“ถ้าขาดเหลืออะไร เรียกป้าได้นะคะ เชิญพักผ่อนตามสบายนะคะ”

“ค่ะ …ขอบคุณค่ะ”

ตายแล้ว ตายอีก ชีวิตอย่างกับเป็นเจ้าหญิงอย่างที่ฉันใฝ่ฝันมาตลอดเลย อย่างน้อยก็ได้เป็นเข้าหญิงให้เวลาสั้นๆนี้ ก็ยังดี ฉันเดินสำรวมไปรอบๆห้อง เตียงก็กว้าง ตู้เสื้อผ้าก็ใหญ่มาก มีเสื้อผ้าเหมือนเตรียมไว้เพื่อฉันเลย ห้องน้ำยังสวยมากๆ อีก ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆ

1 ชั่วโมงผ่านไป หลังจากอาบน้ำเตรียมตัวเสร็จ

ก๊อก….ก๊อก….ก๊อก….

“ค่า….สักครู่ค่ะ..”

“นอนหรือยัง…” พี่เฟรมนั่นเอง ค่ะ

“เอ่อใกล้แล้วค่ะ พี่เฟรมมีอะไรหรือป่าวคะ? “

“ป่าว แค่คิดถึง…..”

“อะ…”

ยังไม่ทันได้พูดจบพี่เฟรมก็ดันตัวฉันเข้าไปในห้องแล้วก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากฉัน เดี๋ยวนะ จะ…จูบแรกของฉัน เค้าเอามันไปแล้ว เป็นจูบที่หวาน นิ่ม แบบค่อยๆบรรจงลง อย่างตั้งใจ เดี๋ยววว นี่มันไม่ใช่เวลามาเคลิ้มนะ หยุด หยุดคิดเดี๋ยวนี้!!!

“…..อื้อออ”

“แค่จะมาบอกฝันดี หลับให้สบายนะตัวแสบ จุ้บ..”

จากนั้นพี่เฟรมก็จุ้บที่หน้าผากอีกครั้ง ก่อนเดินกลับห้องไป ทิ้งฉันไว้แบบ ยืนงง อยู่คนเดียว นี่เค้าทำบ้าอะไรเนี้ย หรือแค่แกล้ง แต่นั่นจูบแรกของฉันนะ ฉันพยายามเลิกคิดเรื่องนี้ และเข้านอนเลย