ตอนที่7 friends with benefit ไม่ใช่แค่เพื่อน (ซ้ำไปซ้ำมา)

ตอนที่7 friends with benefit ไม่ใช่แค่เพื่อน (ซ้ำไปซ้ำมา)

       วันเสาร์ ที่นัดกับเหล่าเพื่อนๆไว้ วันนี้เรานัดกันมาหลายคนมาก เป็นมีสิ่งเดียวที่ฉันหวั่นใจคือว่าเขาจะมาไหม เป็นไปได้ ถ้าไม่มาก็คงดี แต่วันนี้เราไปร้านเพื่อนของพี่ปอนกัน หลังจากวันนั้น ฉันกับพี่ปอนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แอบรู้สึกผิดแบบไม่กล้าสู้หน้า แล้วก็ไม่อยากเจอใครเลย เพราะตอนนี้ฉันก็มีความสุขดีแล้วถ้าตัดเรื่องเขาไป ฉันไม่เสียใจ แต่แค่จดจำ แล้วคอยเตือนตัวเองตลอดว่าฉันกับเขา ให้มันจบลงแค่นั้นพอ ฉันได้แต่คิด ซ้ำไปซ้ำมา   ฉันไม่ได้ผูกใจเจ็บอะไร แค่จากความรู้สึกต่างๆ ที่ผ่านมาของการมีความรักมา มันได้สอนฉันว่า ถ้ารักใครแล้วทรมาร ก็หยุดเถอะ ถ้าเรามีความสุขด้วยตัวเองได้ แล้ววันนี้ฉันก้าวผ่านความเจ็บปวดเหล่านั้นมาได้แล้ว จากที่เคยโทษทุกอย่างที่ทำให้ผิดหวังในเรื่องของความรัก จบทำให้คิดได้เรื่อยๆ คิดได้มากขึ้น ว่าการอยู่ได้ด้วยตัวเอง มีความสุขที่สุด การไม่ยึดติดกับใคร เราก็ไม่ต้องทุก แค่นั้นก็เพียงพอ

       ฉันเลยเข้าใจเลย ว่าทำไม คนหลายๆคนที่เขาเลือกที่จะโสดเพราะอะไร ถึงแม่ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่สวยที่ดีอะไรมาก แต่ก็จะมีคนที่คอยเข้ามาขายขนมจีบอยู่เรื่อยๆ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่สนใจ เพราะคำว่าความรักสำหรับฉันมันคือการรักตัวเอง และเหมือนการปิดกั้นตัวเองก็จริง แต่ฉันอยู่ตรงนี้แล้วฉันรู้สึกปลอดภัย

      เลิกงานแล้วฉันก็เลยเตรียมตัวไปตามเวลานัดหมายกับเพื่อน วันนี้ฉันก็ชอบแต่งตังในแบบที่ชอบ  เสื้อสายเดี่ยวตัวน้อย กับกางเกงขายาว โดยปกติ ฉันของแต่งตัวอยู่บ้าง เพราะมันทำให้เรารู้สึกเพิ่มพลังและมั่นใจตัวเองมากขึ้น

พอถึงหน้าร้านเลยโทรหาปลาย

‘ฉันถึงแล้วอยู่หน้าร้าน’

‘โอเคๆ เดี๋ยวออกไปรับ’

‘โอเค’

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินเข้าไปข้างในร้านก็ได้หันไปสบตากับบางคนที่อยู่ตรงทางเข้าหน้าร้าน แล้วนั่นไม่ใช่ใคร คือพี่ปอนนั่นเอง แต่ฉันทำเป็นมองไปเห็นเพราะไม่ได้สบตาแบบจ้องกัน เลยเดินเข้ามาข้างในที่โต๊ะเพื่อนๆ แต่ที่นั่งเราก็ไม่ได้ไกลกันเลย เห้อ…… อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

“มาช้า หมดแก้วเลยจ้า……”

“อะไรกัน แค่แปปเดียวอง เลิกงานก็รีบมาเลยเนี้ย”

“อย่ามาแก้ตัว กินซะ 55555”

“ค่ะ ค่า ได้ค่า….”

      ว่าแล้วฉันก็ยกหมดแก้วตามคำสั่งของเพื่อน แล้วก็นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ แล้วจังหวะที่หันไป ก็ไปเห็นว่าพี่ปอนก็กำลังมองฉันอยู่ แต่เขาคงไม่มาทักหลอก เพราะเขาสาวเยอะแยะจะตาย ฉันเลยเลือกที่จtไม่ยุ่งกับใครเลยดีกว่า

จนร้านปิดแต่ก็ยังสามารถนั่งกินได้ต่ออีกหน่อย เราก็เริ่มแยกย้ายกันกลับ ในระหว่างทางนั้น ฉันก็ได้ไปสบตากับคนบางคนที่ไม่ได้อยากจะเจอเลยจริงๆ  นั่นก็คือมีน เขามองฉันแล้วก็เดินตามมาเรื่อยๆ จนฉันหยุด แล้วหันไมองเขา เขาก็มองแล้วก็เดินมาหาฉัน

“เป็นอะไรคะหน้ามุ้ยเชียว” พูดขึ้นแล้วก็เอามือโยนหัวฉัน

“ป่าว ทำไม มีอะไร เดินตามมาทำไม”

“เดินมาส่งไงคะ”

“หรอ ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่าเป็นห่วงด้วย”

“เมาแล้ว ให้ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรกลับเองได้”

“ป่ะ อย่าดื้อ……”

     พูดจบ เขาก็จับมือฉันแล้วก็ลากไปที่รถ เพื่ออะไร กับการที่ฉันทำใจอยู่ตั้งนาน แต่เขาก็ทำลายมันซ้ำไปซ้ำมา สุดท้าย เขาก็ขับมาถึงที่บ้านของฉัน ระหว่างทางเราไม่ได้มาการพูดอะไรกันเลย ได้แต่นั่งเงียบๆ แล้วฟังเพลงเดิมๆ ที่เราเคยฟังด้วยกัน มันทำให้ในใจมันเต้นเหมือนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ทำไมหัวใจฉัน มันถึงไม่รักดี ในหัวมันว่างเปล่าไปหมด เพียงเพราะเขาทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกๆครั้ง แบบนี้ไปตลอดเลยหรอ ฉันอยากโกรธ อยากเกลียดเขา เต็มทน แต่มันก็ทำไม่ได้ ความเจ็บปวดที่มีนคำว่าเพื่อนนั้นกั้นกันอยู่บางๆ เพราะเราไม่ได้รักกัน หรอ เขาก็พูดได้นิ ฉันอยากจะสวนกลับไปให้เขานั่นได้รู้ว่า ที่ว่าเราไม่ได้รักกัน นั่นมันแค่เขาหรือเปล่า เพราะสำหรับฉันนั่น มันไม่ใช่เลย ฉันเผลอตัวไปอินความความสัมพันธ์แบบนี้ ฉันเป็นคนแพ้ในเกมส์นี้ใช่ไหม

“ขอบคุณที่มาส่ง”  ฉันพูดเสร็จก็ เตรียมตัวจะลงจะรถ แต่เขาก็คว้ามือฉันเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนสิ ใจคอคิดจะไม่ชวนเข้าบ้านหน่อยหรอ”

“ก็แค่มาส่งก็นี่ไง ได้มาส่งแล้วยังไม่พอใจอีกหรอ”

“ทำไมเดี๋ยวนี้ทำตัวไม่น่ารักเลย……”

“เคยน่ารักในสายตาด้วยหรอ”

“ทำไมพูดแบบนั้นละคะ น่ารักเสมอแหละ”

“หรอ อืม แล้วยังไงต่อ”

“’ง่วงนอนจัง”

“…….”

“ขอพักสายตาแปบนึงสิ”

“หรอ….อืม ตามมา”

        พูดจบแล้วฉันก็ลงรถ แล้วก็เปิดประตูบ้านให้กับเขา แล้วก็เดินเข้ามาในบ้านก่อนแล้วพอเขาจอดรถเสร็จเขาก็เดินตามมา

“จะล้างหน้าล้างตาก่อนไหมแล้วค่อยนอน”

“ขอพักสายตาเลยละกัน”

“อืม งั้นอาบน้ำก่อน”

“ค่ะ”   ไม่ชอบเลยเวลาเขาพูดค่ะ กับฉัน มันทำให้ใจมันเต้นรัวแปลกๆ คนบ้า!!!!!

      พูดจบฉันก็เดินไปอาบน้ำ 30นาที ผ่านไป…………

      พอกลับเข้ามาในห้องก็เหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ฉันเลยปิดไป เตรียมเข้านอน แล้วก็เดินมาฝั่งตรงข้ามกับเขา เพื่อที่จะเตรียมตัวนอน มันก็ทั้งรู้สึกดีและรู้สึกแย่ในเวลาเดียวกันเลยนะ สักแปบเขากับหันหน้าแล้วก็ขยับตัวเขามากกอดฉัน กลิ่นตัวของเขายังหอมเช่นเคย

“ไหนบอกจะนอน”

“ก็นอนอยู่นี่ไง”

“จะนอน ก็ปล่อยสิ นอนดีๆ”

“ไม่เอา นอนแบบนี้สบายกว่า”

“แต่ฉันนอนไม่หลับ”

“ทำไม แอบคิดอะไรหรอ”

“เปล่า….อย่าหลงตัวเองสิ”

“แน่ใจหรอคะ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหลอก”

“ถ้าจะไม่นอนก็กลับบ้านไป”

“นอนจ้ะ นอน”

“…….”

แล้วเขาก็กระชับอ้อมกอดไว้ แล้วเราสองคนก็หลับไป พร้อมๆ กัน

คนเราควรจะหวังได้ไหม ในความสัมพันธ์แบบนี้ ให้มันพัฒนาดีขึ้นแล้วดีกว่าเดิม  ฉันควรหวัง หรือควรพอดี การที่เราคาดหวังมันมาหลายปีขนาดนี้ ถ้าจะดีมันคงจะดีไปนานแล้ว ยุติเรื่องที่เกิด ซ้ำไปซ้ำมา แต่นี้ก็ยังคงเหมือนเราวิงและเดินวนอยู่ในที่เดิมๆ เมื่อไหร่ที่เราจะเหนื่อย และพอ

ภาพในความทรงจำ

Comments are closed.