1อาทิตย์ ผ่านไป

       เรานัดกันจะไปกับทำทริปไหว้พระกัน ระหว่างรอมีนมารับ ก็เตรียมตัวรอ วันนี้ฉันใส่เสื้อไหมพรมสีขาวเว้าหลังเล็กน้อยกางเกงขายาวสียีนเข้ม รองเท้าผ้าใบ  แล้วก็ใส่เสื้อคุมทับให้ดูเรียบร้อยหน่อย  แต่งตัวเสร็จพอดี พวกนั่นมารับพอดี วันนี้เราไปกัน 4 คน มี ฉัน มีน เซน แพรวา ตอนนี้ อยู่ๆก็กลายเป็นว่า แพรวากับเซนแอบคุยกัน จังหวะที่ทั้งสองคนนี้ อกหักพร้อมกันพอดีเลยปรึกษาปัญญาหา เรื่องของแฟนเก่า สองคนนี้อาจจะแค่เพื่อนหรือจะพัฒนา ไม่ใช่แค่เพื่อน

     พวกเราต่างก็พากันไปไหว้พระ ให้อาหารปลา ปล่อยนก กันให้สบายใจ เหล่าพวกอกหักจะได้ปล่อยวาง เรื่องของแฟนเก่า แล้วก็ไปหาอะไรกินกันเสร็จ ก็มาจบที่ร้านคาเฟ่ ที่เดิน ที่ประจำของเรา ที่มากัน มานั่งเล่น เพราะ ร้านนี้อยู่ติดหาด แห่งหนึ่ง เหมาะสำหรับนั่งรับลม ชมวิว เป็นที่ๆ เหล่านักศึกษาส่วนมากชอบมานั่งกัน พอเริ่มดึกเราก็นัดกันออกไปเที่ยวคืนนี้ ที่ร้านประจำอีกเช่นกัน

จนวันนึ่งที่เราไปเที่ยวกันแล้วฉันได้เจอรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า คือ พี่ปอน  แต่เขามาเป็นอาจารย์สอนที่โรงเรียนที่เราจบมา ก็มีการแลกข้อมูลการติดต่อกันไป เราก็รู้ว่าเขาเองก็ร้ายพอตัวแต่เราก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากแค่เจอกันก็ทักก็คุยกัน ก็มีบ้าง ที่เขามานั่งเล่นนั่งคุยด้วย เราก็รู้สึกดีแต่ไม่ได้ชอบอะไรมาก

ชีวิตเราวนเวียนไปอยู่แบบนี้ไปสักพัก แล้วมาวันนี้ที่ฉันนั่งรอพวกมีนอยู่หน้าร้านคนเดียวระหว่างที่ฉันส่งเพื่อนขึ้นรถกลับบ้านหมดแล้ว เลยนั่งรอคนเดียว แล้วพี่ปอนก็มานั่งข้างๆ แบบใกล้มาก เรากับเขาก็นั่งคุยกันไปเรื่อย ระหว่างรอมีน แล้วก็หันไปเห็นว่ามีนนั่นก็มองมาที่ฉันพอดี ไม่นานเขาก็เดินออกมาดูดบุหรี่ใกล้ๆ แล้วก็มาทักทายกับพี่ปอน แล้วเหมือนทำตัวเหมือนหวงก้าง บอกนัยๆว่าระหว่างฉันกับเขา ไม่ใช่แค่เพื่อนกัน แล้วมีนก็แชทมาบอกว่าจะกลับแล้ว ฉันเลยบอกลาพี่ปอนละก็เดินไปหาพวกมีนที่รออยู่ และในระหว่างทางที่เรานั่งรถกันไป มีแค่เราสองคนที่อยู่ แล้วเราก็เงียบมาตลอดทางเพราะเราเหมือนงอนกันเล็กน้อย

“เป็นอะไรทำไมวันนี้เงียบเลย….”

“ป่าว… ไม่ได้เป็นไร”

“เป็นอะไรโกรธเขาหรออออ…”

“โกรธเรื่องอะไร มีอะไรให้โกรธ…”

“ก็ป่าว….ทำไมคุยกับพี่ปอนหรอ”

“อืม..แค่คุยเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก”

“ระวังดีๆนะ คนนี้ก็ตัวล่าเหมือนกัน….”

“แหม….มีหน้าไปว่าคนอื่นด้วยหรอ ทั้งที่ตัวเองก็ทำ…”

“ทำอะไร… ไม่มีหลอก แค่ไม่อยากยุ่งกับใครคนที่กูยุ่งด้วยก็มีแค่มึง”

“กล้าพูดเนาะ น่าเชื่อตายแหละ..” ฉันพูดแบบแอบประชดเล็กน้อย

“ทำไม..คิดอะไรกับเขาหรออออ”

     จบประโยคนี้แล้วรู้สึกพูดอะไรต่อไม่ออกเลย เลยเงียบๆ ไปสักระยะ แต่นางก็ยังไม่ไปส่งเราที่บ้านเพราะ รอเพื่อนที่มาด้วยกัน ไปต่อที่ผับ แต่เราไม่ได้ต่อเลยมารอที่บ้านบีม

      แต่พอเหมือนเริ่มมีอะไรเปลี่ยนไปก็ทำให้รู้สึกเลยว่า เขาเริ่มถอยห่างจากเราไป จนกลายเป็นว่า วันนั่น วันที่เราไปด้วยกัน แต่เขากลับปล่อยให้เราอยู่กับเพื่อนแล้วหายตัวไปสักพักเพราะก่อนไป เหมือนเขาจะงอนเราเล็กน้อย แล้วพอโทรไปก็ไม่รับสาย จนได้ยินประโยคที่ทำให้รู้สึกหน้าชาไปเลย

“โทรหามันติดไหม”

“ติดแต่ไม่รับ….” ฉันตอบเซนกลับ

“มันไปง้อแฟนมัน  จะรับได้ไง…”

     บีมพูดขึ้นหลังจากพึ่งเดินเข้ามาให้บ้าน เพราะตอนนี้ มีนให้พวกเรารออยู่ที่บ้านบีม แค่คำพูดแค่นั่นทำให้รู้สึกจุกแปลก เรียกว่าหน้าชาเลยก็ได้เหมือนทุกอย่างทำให้รู้ว่าควรจะพอได้ แล้วกับความรู้สึกที่เกินเลยที่ ไม่ใช่แค่เพื่อน แบบนี้ เพราะคำพูดทุกอย่างที่พูดมามันไม่จริง การกระทำทุกอย่างล้วนปลอมหมด ก็ตลกดี แต่เราก็รู้ทั้งรู้ว่า นิสัยมันเป็นยังไง จนถึงเวลาตี3กว่า มีนขับรถกลับมาแล้วเราหลับอยู่ในห้องรับรองที่เพื่อนให้ไปนอนรอเราคิดแค่ว่า เราไม่อยากให้ตัวเองอยู่ในวงเวียนชีวิตแบบนี้อีกแล้ว เราควรพอสักที มีนเปิดประตูเข้ามาแล้วกอดเราไว้จากข้างหลัง แต่เราผลักออก เพราะรู้สึกว่าที่มันทำตอนนี้ มันทำร้ายจิตใจเราเกินไปแล้ว

“เป็นอะไร….”

“ป่าว…. จะกลับได้หรือยัง”

“ยังอีกแปปนึง ขอจัดการการเมียก่อน”

“ก็ไปมาแล้วไม่ใช่หรอ ก็กลับสิจะรออะไรอีก”

“อยู่นี่ไง…”

    พูดจบเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเราก็ใจอ่อนให้เขาอีกตามเคย ฉันไม่เคยกล้าเถียง หรืออะไรเขาได้เลย หลังจากนั่นเราทั้งหมดก็ เดินทางกลบบ้าน โดยที่มีนมาส่งฉันที่บ้านก่อน ฉันคิดมาตลอดว่ามันควรพอสักที กับความสัมพันธ์แบบนี่ ถ้าเราไม่ได้มีอะไรที่จะไปได้ดีกว่านี้ก็หยุดแล้วต่างคนต่างอยู่ไปเลยดีกว่า

      หลังจากวันนั้นมาเราก็ได้ไม่ติดต่ออะไรกันมาก แค่ถ้ามีธุระถึงติดต่อ เราก็ใช้ชีวิตปกติ ต่างคนต่างทำงาน เราก็ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนตามปกติ วันนี้เพื่อนเราก็นัดไปสังสรรค์ อีกเหมือนเคย แต่ไปร้านที่พี่ปอนไปประจำ เพราะพี่ปอนเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้าน เขาก็ทักมาหาเรา มานั่งเล่นกับเราบ้าง แต่เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่ออะไรกับมาก แค่จะทักทายกันเวลาที่เราเจอกันที่ร้าน